Geçirdiği kalp krizi sonucu 8 Mart’ta babası Rasim Öztekin’i kaybeden oyuncu Pelin Öztekin, Hürriyet gazetesinden Hakan Gence’ye röportaj verdi.
‘Rasim Öztekin’ dendiğinde aklına birinci ne geliyor?
Baba. Babam… Hem oyun arkadaşım, hem ustam, hem birçok kaygımı paylaştığım biriydi. Çoğunlukla arkadaş üzere vakit geçirirdik. Tiyatro sahnesinde yaşım ilerledikçe ustam oldu, birebir yolda yürümeye başladık. Beni hayatının kıymetli alanlarından hiç ayırmadı. “Armut tabanına düşer” derler ya ben de ona çok benzedim. Bu sebeple hayatta benim aynam diyebilirim.
Evvel kalp rahatsızlığı geçirdiğini duyduk. Sonra iyileştiği söylendi…
Aslında durumu berbatın iyisiydi. Yaşadığı kalp durmasıydı. Akabinde kalbin kasmasını sağlayan bir alet takıldı. Tıkalı olan damarına anjiyo yapıldı. O sırada reaksiyon verdi lakin sonrasında iyiye gitmek yerine berbata gitmeye başladı. Ve kaybettik.
Birinci duyduğun an…
İnanmadım. İnanamadım. Hazır olmadığımı düşündüm. İnsan kabullenmeye çalışıyor lakin çok sıkıntı. 62 yaşındaydı, çok erken. “Baba ben daha o kadar büyümedim ki” lafını birinci kere söyledim. Bir de ben babasının kızı olarak büyüdüm, daha görmek istediği çok şey vardı. Memnun bir evliliğim olsun, torun sahibi olmak istiyordu. Fakat bir yandan da güya her şeyi planlamış üzereydi, kavuğu devretmesi bile bunun içinde. Bizim için çok erken natürel. Lakin o hepimizin gideceği yere evvelce gitti; sevdiklerine, ailesine, ustalarına kavuştu. Bence orada daha çok eğleniyor.
Sonra ne hissediyor insan?
Boşluk! Numarası cep telefonumda kayıtlı, hiç silmeyeceğim. Güya her an bana ileti atacakmış üzere. Güya “Turneden döndüm kızım, bak sana neler aldım” diyecek. Hâlâ bir daha göremeyeceğim başında değilim.
Şu anda seni duyuyor olsa ona ne demek isterdin?
“Çok özledim baba. Baba ben hiç büyümedim ki, nereye gittin?” Yine çocuk olmayı istiyorum. Zira çocukken birlikte geçirdiğimiz vakitler çok kıymetliymiş. “Hadi gel, tekneyle denize açılalım tekrar…”
İçinde kalan bir şey var mı?
Bir sürü ‘keşke’… Yurtdışı tatilleri planlıyorduk. Yunanistan’a gidecektik. İnsan hayatın karmaşasında, iş koşturmasında, çok bir ortada olamıyor. Babamın KOAH rahatsızlığı olduğu için bilhassa korona devrinde görüşemedik. Lanet olsun koronaya. Yanında daha sık vakit geçirebilirdim lakin onu korumak ismine imajlı konuşmalarla geçen bir sürecimiz oldu. Uzun vakitten sonra ona hastanede, onu kaybettikten sonra sarılabildim. Canlı olmasını ve onun da bana sarılmasını çok isterdim.
Koronadan ötürü hastaneye ve denetimlerine gidememe üzere şeyler yaşamış mıydı?
Hayır, denetimlerine gidiyordu. Ya da meskene hemşireler geliyordu. Bu mevzuda ezası yoktu. Son denetimleri de iyi çıkmıştı.
Bir vasiyet bıraktı mı?
Daha çıkmadı, herhalde yok diye düşünüyorum.
Oyuncuların onları kaybettikten sonra kıymetlerinin bilindiği söyleniyor. Sen ne düşünüyorsun?
Babam o mevzuda şanslıydı. Daima iş yaptı, sevildi. Bir insan için tek bir makus kelam bile söylenmemesi çok hoş. Yaptığı birden fazla işte insanların meskenine baba figürüyle girdiği için sanırım izleyiciler onu baba yerine koydular. Yalnızca ben babamı kaybetmedim, bütün Türkiye babasını kaybetti. Mesela Barış Manço öldüğünde çok etkilenmiştim. Cenaze merasimini izlerken “Benim babam da bu kadar sevilerek mi gönderilecek” demiştim. Hakikaten birebiri oldu. Tek söylenen bir şey var: Barış Abi’den sonra herkesin bir ağızdan, tıpkı duaları ederek gönderdiği ikinci isim Rasim’dir…
Hatırladığınız en eski anınız hangisi?
Altı yaşında birebir sahneye çıktığımız gün. Gani Müjde’nin yazdığı ‘2071 Türkiye’ isimli oyun… Babam, Demet Akbağ, Cenk Koray üzere isimler oynuyor. Cenk Abi’nin doğum günü olduğu için gizlice bana küçük bir rol yazdılar ve Cenk Abi’yi sahnede şaşırttık. Oyun sonrası babamla selama çıktığımız anı unutamıyorum. Herhalde tiyatro tozunu da birinci orada yuttum.
Bir daha birlikte sahneye çıktınız mı?
Hayır, olmadı. Benim büyümemle babamın kalp rahatsızlığı kesişti. O da zati uzun vakittir sahneye çıkamıyordu. Bize hiç birlikte dizi teklifi gelmedi. Bu da içimde kalan bir şeydir.
Baban birinci vakitler oyuncu olmanı istemiyormuş…
Evet. O vakitler topluluğun karışık olması sebebiyle istemiyordu. Bir de bu türlü diziler falan yoktu; “Kızım tiyatrocu olma, aç kalırsın” kederi. Lakin ben bilinmeyen kapaklı işe başladım.
Nasıl yani?
Lise 2’de internetten bulduğum bir ajansa kaydoldum. Oysaki figürasyon ajansıymış. Diyaloglu rol gelecek mi diye bekleyerek aylarca figüranlık yaptım. Akabinde olağan bir ajansa geçtim ve ‘Hayat Bilgisi’ dizisinin seçmelerine gittim. Gani Müjde’den babama bir şey söylememesini rica ettim. Birinci kısmı çekildikten sonra babamı aradım, “Evdeysen ‘Hayat Bilgisi’ni aç” dedim. Sesi kesik kesik gelmeye başladı, şoke oldu. Akabinde gizlice BKM Mutfak’a girdim ve bir akşam babamı izlemeye çağırdım. Onun için asıl er meydanı tiyatro sahnesidir. Necati Akpınar ve Yılmaz Erdoğan’a “Eti sizin, kemiği benim” dedi. En son oynadığım ‘Aslında Özgürsün’ oyunundan sonra da kulise geldi, kapıyı kilitledi ve beni alnımdan öperek “İnsanlar tiyatro yaparak kendini geliştirir fakat sen dizi yaparak kendini çok geliştirmişsin. Yolun açık olsun, izlerken kendimi gördüm” dedi. Ben babamdan kavuğu kendimce o gün aldım.
Babanın nasıl bir hayatı oldu?
Daima istediklerini yapmış. Galatasaray Lisesi’nde yatılı okuduğu yılları, Beyoğlu anılarını çok severdi. Ayvalık’taki hayatı, balıktutma zevki… Kısa bir ömrü oldu ancak doya doya yaşadı.
Anne ve baban sen kaç yaşındayken ayrıldılar?
11. Yaşım küçük olduğundan annemle kaldım. Lakin yakın oturuyorduk. Hafta sonları ben de onunla oyuna giderdim. O tiyatro fuayesi, Ferhan (Şensoy) Abi’nin kızlarıyla oyun bahçemizdi.
Bilinmeyen yanları nelerdi?
Çok kitap okurdu. Hatta üç kitabı birebir anda okurdu. Nasıl karıştırmadığını çözemezdim. Çok disiplinliydi lakin bir yandan da tembeldi. Tembelliğini hem çok severdi hem nefret ederdi. “Ben tembel olmasam daha neler yaparım” kaygısı.
Kırgınlıkları var mıydı?
Hayır, işsiz kaldığı vakitler da olmuştu lakin daima çok sevildi. ‘G.O.R.A.’ sinemasından sonra Rasim Öztekin olarak yeni bir dönüşüm yaşadı. O karakterden sonra rol çeşitliliği açısından farklı işler geldi. 40’ından sonra yine meşhur oldu diyebilirim.
En son ‘80’ler’ dizisinde oynamıştı. Ve şimdi yayına girmemiş kısımları de var. İzleyebiliyor musun?
Hayır, izleyemiyorum. Daha o noktaya gelemedim. Hatta iki gün evvel Kanal D’de ‘Mandıra Filozofu’ varmış. Etrafımdakiler “Sakın açma” dedi. Zira oradaki karakter üzere babam da toprağı severdi. Emekliliğinde Cunda’ya yerleşmek isteyen, kendi bahçesini eken bir adamdı. İnşallah üstte kendine o hayatı kurmuştur.
Bundan sonrası…
Babamın mirası olarak mesleğe devam edeceğim. Galatasaray Kulübü için de ‘Rasim Öztekin stand-up şovları’ düzenlemek istiyorum, bir müsabaka üzere. Çağdaş Ömrü Destekleme Derneği’yle ‘Rasim Öztekin Tiyatro Öğrencileri’ isminde bir çalışma var. Yaptığımız işlerde “Çiçek göndermeyin, bağış yapın” diyoruz. Oraya bağış yapanlar da babamın öğrencisi olarak yeni çocuklar yetiştiriyor.
Baban ‘Galatasaray Divan Kurulu’ üyesiydi. Sen de ekip içinde çalışmalara mı başladın?
Clubhouse’da ‘Derin GS Lunch Time’ isimli yayınımızda, babamın arkadaşları beni keşfetti. Divan Konseyi Lideri Eşref Hamamcıoğlu, başkanlığa aday olacağı sırada benim ismim geçmiş. Evvel okul arkadaşları benim için babamdan icazet almışlar. Beni aradı ve ne düşündüğümü sordu. Son 15 günümüz ağır telefon görüşmeleriyle geçti. Babamın son isteği olarak Eşref Liderimle hoş bir sürece girdik.
Babanla maç izler miydiniz?
Çok. Sekiz yaşından beri. O, 13 yaşımda benim çok holigan olduğumu düşünene kadar. Bir gün kombineler geldi, baktım farklı tribünlerdeyiz. “Sen çok küfrediyorsun, tam holigan oldun” dedi babam. Kapalı tribüne atıldım. Artık stada fotoğrafını koyduk. Seyircisiz ortamda tek başına maç izliyor.
Milliyet
